De plannen van Romney? Een groot geheim
In Nederland nemen we het voor lief dat we op verkiezingsdag weten waar onze politici voor staan. Vergeleken met Amerika is dat haast een luxe. Mitt Romney weigert namelijk te specificeren wat zijn plannen zijn. Hij heeft ambitieuze doelstellingen om de staatsbegroting op orde te krijgen maar zegt niet hoe hij dat wil doen. Wat zijn plannen betekenen voor de gewone Amerikaan is in zijn geheel niet te achterhalen. Zijn campagne doet ongekend geheimzinnig over de details van zijn beleid. En omdat het Amerika geen CPB heeft die verkiezingsplannen doorrekent, komt hij er nog mee weg ook.
Op talloze beleidsterreinen is de Republikeinse presidentskandidaat vaag over zijn exacte plannen. Neem bijvoorbeeld het verminderen van het begrotingstekort. Romney wil vanaf 2016 jaarlijks voor het aanzienlijke bedrag van $500 miljard snijden in de begroting. Maar wat hij wil schrappen is volstrekt onduidelijk. Dat zit nou net de crux. Veel Amerikanen zijn voor het in evenwicht brengen van de begroting maar niemand wil dat zijn favoriete overheidsprogramma wordt geschrapt. Dat is precies waarover Romney geen duidelijkheid geeft. Zo weigert hij te zeggen te geven of hij de hypotheekrenteaftrek wil beperken. Stel je voor dat Mark Rutte zou weigeren te zeggen of hij voor het behoud van deze aftrekpost was. Dat zouden we niet accepteren.
Vaag op talloze beleidsterreinen
Niet alleen op het terrein van begrotingsbeleid is Romney vaag. Romney wijdt in zijn plannen slechts 369 woorden aan de gezondheidszorg. Ter vergelijking, de Affordable Care Act (Obamacare) besloeg meerdere duizenden pagina’s. Romney is even vaag over zijn nieuwe regels om financiële markten te reguleren. En hoe hij zijn belastingverlagingen gaat betalen, zegt hij ook niet.
Wanneer journalisten Romney vragen zijn plannen te specificeren, gaat de Republikein er gewoon niet op in. In een interview met het gezaghebbende tv-programma Face the Nation in juni kreeg Romney de vraag welke uitgaven hij zou schrappen om zijn $5 triljoen kostende belastingverlaging te kunnen betalen. Zijn antwoord? “Well, we’ll go through that process with Congress as to which of all the different deductions and exemptions [will be cut].”
De Democraten proberen er een politiek punt van te maken maar hebben er nog weinig succes mee gehad. Tijdens de Democratische conventie zei Bill Clinton er dit over in zijn speech: “They say they’ll make [the deficit] up by eliminating loopholes in the tax code. When you ask ‘which loopholes and how much?’ they say, ‘see me after the election on that’.” Afgezien van deze speech heeft het onderwerp tot nu toe betrekkelijk weinig aandacht gekregen in de campagne.
Vanuit strategisch perspectief is deze beslissing van Romney te rechtvaardigen. Zodra Romney specificeert welke uitgaven hij zal schrappen, zullen Democraten hem ermee om de oren slaan. Elke sociale voorziening waar Romney op wil bezuinigen, zullen Democraten gebruiken om kiezers bang te maken voor de Republikein. Chris Christie, een rijzende ster binnen de Republikeinse Partij, heeft twee jaar geleden dan ook de electorale strategie van Romney nu met succes uitgevoerd om gouverneur te worden van een Democratische staat.
Onvergelijkbaar met andere presidentskandidaten
Maar het presidentschap is iets anders. Het verschil tussen Romney en andere kandidaten voor het machtigste ambt ter wereld is groot. Van President Obama hebben we een redelijk goed beeld van wat hij wil. Als president stelt hij een begroting op en dat dwingt de president om specifiek te zijn. Op pagina 23 tot 37 van zijn begroting (PDF) voor het jaar 2013 staat precies beschreven welke uitgaven hij wil schrappen en hoeveel dat de schatkist oplevert. En dat plan van Obama om de belastingen voor rijken te verhogen? Op de volgende drie pagina’s staat nauwkeurig beschreven hoe hij dat wil doen en hoeveel dat oplevert. Obama geeft onomwonden toe de hypotheekrenteaftrek te willen beperken.
Zelfs George W. Bush gaf aanzienlijk meer details over zijn beleid in 2000 toen hij president wilde worden. Hij publiceerde een 457 pagina’s tellend beleidsboek (PDF) met doorrekeningen van zijn plannen. Je kunt het oneens zijn met de plannen van Obama en Bush maar je weet in ieder geval wat zij willen. Dat is niet het geval bij Mitt Romney.
Tijdens Nederlandse verkiezingen wordt er veel gescholden op de doorrekeningen van de verkiezingsprogramma’s door het Centraal Planbureau. De exacte cijfers vliegen je soms om de oren en ze zullen de pet van de meeste kiezers ongetwijfeld te boven gaan. Maar in Amerika is er geen traditie om verkiezingsprogramma’s door te laten rekenen en politici eerlijk te houden. Daardoor kunnen ze wegkomen met volstrekt irreële beloften en ongespecificeerde plannen. Het is alsof er een voetbalwedstrijd wordt gespeeld zonder scheidsrechter. Daar profiteert Mitt Romney nu van.
Victor Vlam is redacteur van de WarRoom en voerde in 2008 campagne voor zowel Barack Obama als John McCain.
Foto CC: Ninja M.
3 reacties
Voeg een reactie toe
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Alleen het Ryan-plan is specifiek genoeg om uit te rekenen wat de effecten van voorgestelde wijzigingen zijn. Het Ryan-plan gaat weliswaar over slechts een deel van de federale uitgaven, maar het CBO heeft uitgerekend dat dit plan de lasten niet structureel verlaagt en de tekorten verder laat oplopen.
Romney wil een zeer groot bedrag bezuinigen (ongeveer $7T), maar heeft niet aangegeven hoe. Romney zal defensie, Social Security en Medicare willen ontzien. De meerderheid van de senioren stemt echter Republikeins, en Romney zal hun AOW en ziektenkostenregeling niet willen verslechteren. Samen met defensie is al ongeveer de helft van het federale budget.
Romney zou een gedeelte van de overheid kunnen saneren en iets doen aan bijvoorbeeld landbouwsubsidies, de USPS en aan departementen die zouden kunnen verdwijnen (Energy, Labor, Education, HUD). Ik vermoed echter dat Romney een soort weg van de minste weerstand zal kiezen en geen structurele hervormingen wil doorvoeren. Dat kan ook alleen wanneer het Congres meewerkt. Hij gaat dan bezuinigen op zaken als Pell Grants (studentenleningen), werklozenprogramma’s, Amtrak (spoorwegen), subsidies (kunsten, humanities, Planned Parenthood,e.d.), en vooral op programa’s voor de armen, zoals Medicaid en Welfare.
We gaan barre tijden tegemoet onder President Romney. Er is geen geld meer. Lenen en geld scheppen kan men niet onbeperkt doen, en het verhogen van de belastingen voor de rijken is geen oplossing als men vooral een uitgavenprobleem heeft. Bijna de helft van de belastingbetalers betaalt geen federale inkomstenbelasting. De rijkste 5% betaalt echter 57% van alle federale inkomstenbelasting. Het is echter die groep die voor de nieuwe banen moet zorgen, en dat doen ze op het ogenblik niet omdat de situatie te onzeker is.
Romney heeft geen prettige boodschap, omdat hij weet hoe ernstig de situatie is. Geen enkele presidentskandidaat is ooit duidelijk over aftrekposten of loopholes in de belastingen, maar die zijn bij de huidige eigenlijk niet eens erg relevant. Er moet in de uitgaven worden gesneden, en daar wordt men nooit populair van.
interessante informatie. Dank Victor.
Ongelooflijk dat Romney zoveel aanhang heeft als je dit leest.
@marc
“Ongelooflijk dat Romney zoveel aanhang heeft als je dit leest.”
Dat is zo omdat een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking geen etatistische of collectivistische inslag heeft. Zij zien de overheid meer als vervelende hinderpaal dan als een vriendelijke kerstman die gratis dingen uitdeelt. Men kent ook de consequenties van ‘deficit spending’ — die werden ondermeer zichtbaar bij de ‘lost decade’ van Japan, en die zullen ook zichtbaar worden bij de periode van structurele stagnatie die de EU nu tegemoet gaat. Het is voor de U.S. nog niet te laat, maar er moet snel worden ingegrepen.
Stel dat de federale overheid langlopend leent tegen 5%. Dan heeft de lenende overheid in 20 jaar het gehele geleende bedrag gebruikt voor rente-uitkeringen. Daarna moet er nog worden afgelost. Als dat op structurele basis gebeurt, gaat het geleende geld vooral naar de rentebetalingen. Als de federale overheid van het geleende geld salarissen en uitkeringen financiert, zullen die overheidsuitgaven moeten worden verminderd als er niet meer geleend kan worden. Politici houden niet van het verminderen van salarissen en uitkeringen. Dus meer lenen of extra geld scheppen. Dat kan niet lang goed gaan.