Nee hoor, IK ben de underdog!

In een tweestrijd kan er per definitie maar één van zijn: de underdog. Maar in de worsteling om de Democratische nominatie zeggen beide kandidaten in die positie te zitten. Zowel Clinton als Obama presenteert zich als een moderne variant van de Bijbelse David die tegen alle verwachtingen in, Goliath versloeg.

Obama verkondigt graag dat iemand met zijn opmerkelijke naam “altijd de underdog is”. Na zijn overwinning dinsdag in 13 staten geeft hij toe niet meer de grote underdog te zijn, maar niettemin wel de “lichte underdog”.

Clinton aan de andere kant, werd lang gezien als de kandidaat van het partijkader en de gedoodverfde winnaar. In totaal heeft zij de meeste stemmen behaald afgelopen dinsdag. En toch zegt haar campagne nu dat Obama de grootste kans heeft om te winnen en dus dat zij de underdog is.

Waarom willen zij beiden gezien worden als de underdog? Het heeft allemaal te maken met verwachtingen. Van de underdog verwachten mensen niet dat hij wint. Dus als hij verliest, kijkt niemand op. Maar als hij toch wint is de overwinning des te groter. Dat geeft je momentum, wat je helpt om de volgende staat te winnen.

Het is twijfelachtig of de meeste kiezers één van de twee zien als underdog. De media portretteert Clinton en Obama als aan elkaar gewaagde politici. Het etiket underdog is vooral bedoeld voor de loyale achterban. Dat zijn de gewone mensen die vrijwilligerswerk werk verrichten voor de campagne en geld geven. Zij werken harder als zij geloven dat elke overwinning – hoe klein ook – een bevestiging is van hun beslissing om in de campagne te investeren. In deze spannende strijd kan dat het verschil maken tussen winst en verlies!

Victor Vlam is debattrainer bij Debatrix. Hij woonde zeven jaar in de VS en volgt voor debatblog.nl de Amerikaanse (voor)verkiezingen.