Take out the trash day
Het verbergen van zaken terwijl je de indruk wekt daarover openheid te geven. Zo kwam President Clinton elk schandaal door zonder aan populariteit in te boeten. Ook presidentskandidaat Hillary Clinton gebruikt nu deze strategie. Hoe doen ze het? Afgelopen vrijdag was het voor de campagne van Clinton take out the trash day: de dag waarop al het belastende en genante nieuws in één keer de deur uit werd gedaan.
Vrijdag besloot het campagneteam van Clinton namelijk om de belastingaangiften van het echtpaar Clinton die dag nog openbaar te maken. De campagne heeft er belang bij om de documenten vrij te geven. Het is een gewoonte voor presidentskandidaten en het nalaten hiervan zal worden gezien als het verbergen van schadelijke informatie.
Maar zij hebben ook een reden om het verborgen te houden. Uit de aangiften blijkt dat de Clintons steenrijke miljonairs zijn: ze verdienden in de afgelopen zeven jaar samen 109 miljoen dollar. Probleempje: dergelijke hoge bedragen zouden zeker veel aandacht trekken in de media. En het campagneteam vreesde dat dit afstotend zou werken op de ‘gewone arbeider’ die de achterban vormt van Clinton.
Daarom heeft de campagne deze meer dan 200-pagina’s tellende documenten naar buiten gebracht op de dag waarop de campagne toch al negatief in het nieuws was. Een topadviseur van Clinton beging een kolossale blunder, waar hij inmiddels voor is opgestapt.
De strategie om al het negatieve materiaal in één klap naar buiten te brengen in plaats van in etappes is sluw, doch slim. Journalisten en columnisten hebben een bepaalde hoeveelheid ruimte om op te vullen. Als ze een verhaal hebben, vult dat de beschikbare ruimte. Als ze er drie hebben, krijgt elk maar een derde van de ruimte.
De campagne is een dag of twee negatief in het nieuws, maar belastend nieuws zal minder onder de aandacht komen van de kiezers dan wanneer het niet in één klap naar buiten komt. In het Witte Huis van President Clinton werden dagen georganiseerd waarop allerlei negatief materiaal buiten werd gezet. Zij noemde zo’n dag take out the trash day.
Zoals de eerste spindoctor uit de moderne geschiedenis, Niccolò Machiavelli al zei in De Heerser (hoofdstuk VIII): wreedheden die in één klap komen, kunnen worden vergeven; zij die voortduren en erger worden met het verloop van de tijd, niet.
Victor Vlam is debattrainer bij Debatrix. Hij woonde zeven jaar in de VS en volgt voor debatblog.nl de Amerikaanse (voor)verkiezingen.
3 reacties
Voeg een reactie toe
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
erg boeiend stuk. Ik zie direct een paralel met ‘slecht nieuws gesprekken’ waarbij het voortdurend voort laten etteren van het slechte nieuws ook niet aan te raden is.
Ik vraag me af in hoeverre ze deze specifieke kritiek niet al van ver aan zagen komen. Ik bedoel; Ik heb hier een -getekend 😉 – exemplaar van Bill Clinton’s boek ‘Giving’ liggen. Inclusief een enorm lang voorwoord waarin Bill verteld hoe geweldig veel z’n vrouw wel niet doet/geeft.
je mag daar best wel wat hebben, zolang je het maar regelmatig weggeeft.
Leuk! Ik las ooit een artikel over ‘lekken’. Ook hier geldt: breng slecht nieuws ineens, en goed nieuws in stukjes. Dat zie je ook hier in de politiek, bijvoorbeeld rondom de miljoenennota. Bezuinigingen (slecht nieuws) worden zoveel mogelijk geheim gehouden tot de derde dinsdag van september, terwijl investeringen beetje bij beetje worden gelekt.
Vroeger werd er gelekt door regering én oppositie (die onder embargo inzage kreeg in de plannen). Sinds vorig jaar heeft de regering het monopolie op lekken — en dus veel meer mogelijkheden om de publieke beeldvorming te beïnvloeden.
Over het brengen van goed nieuws in stukjes gesproken…elke dag komt de campagne van Obama naar buiten met het nieuws dat ze een endorsement hebben van een nieuwe supergedelegeerde. Dat zouden ze in een maal naar buiten kunnen brengen, maar dat doen ze niet.