De Joe Biden show

De talloze borden langs de weg vertelden ons dat we midden in “McCain Country” waren. Maar op de rally van vice-presidentskandidaat Joe Biden in Martinsville, Virginia was daar weinig van te merken. Enthousiasme ontbrak niet bij de Democraten in Virginia, die kans zien om voor het eerst in 48 jaar de staat richting een Democratische president te sturen. Deze rally moest dat doel ondersteunen. Daarom zette het campagneteam van Obama en Biden een strak geregisseerde show neer, waarbij niks aan het toeval werd overgelaten.

Wie fragmenten van zo’n rally op tv ziet, ziet een enthousiaste menigte met Amerikaanse vlaggetjes en borden. Ook zie je altijd mensen die de moeite lijken te hebben genomen om zelf een spandoek of poster te maken. Dat de voor de Obama-campagne kenmerkende blauwe borden en vlaggetjes door de campagne uitgedeeld werden, verraste ons niet. Maar wat ons wel verraste was dat die op het oog handgemaakte spandoeken en posters ook worden uitgedeeld door de campagne. Een half uurtje voordat Biden begon met spreken kregen enkele enthousiaste toeschouwers een poster in hun handen gedrukt om mee te zwaaien. Op deze manier oefent de campagne van Obama ultieme controle uit over de boodschap die ze willen uitdragen. Zelfs de zelfgemaakte posters onderstrepen de kernboodschap!

Een zelfgemaakt bordje? Welnee! Geproduceerd door de Obama-campagne

Emotionele achtbaan

Het praatje van Biden – zijn zogenaamde stump speech – was zijn vertrouwde verhaal, nauwelijks aangepast aan de lokatie. Het bevatte waarschijnlijk alle elementen waarop bij eerdere optredens goed is gereageerd. Het verhaal was een emotionele achtbaan. Soms was hij boos, soms hoopvol, soms leek hij te vechten tegen de tranen. Dat laatste gebeurde toen hij sprak over zijn zoon die nu zijn land dient in Irak.

Ik vroeg Biden na afloop of hij het leuk vind om drie keer per dag, zeven dagen per week hetzelfde verhaal op te dienen. “Ik vind het enorm leuk om direct met de kiezers te praten,” luidde zijn diplomatieke antwoord (terwijl ik hem de hand schudde).

Doelgroep

Maar waarom doet een campagne al deze moeite? Zou er iemand zijn in die zaal die niet al vooraf besloten heeft om op de Democraten te stemmen? Waarschijnlijk niet. Deze strakke show was niet bedoeld voor de aanwezigen. Hooguit was het een kans om het lokale partijkader gemotiveerd te houden. Maar de werkelijke bedoeling is om de zwevende kiezer te bereiken.

Als mieren op honing kwamen de lokale verslaggevers van radio, tv en de kranten op dit evenement af. Eenderde van de zaal was voor pers gereserveerd. Deze aandacht kan de campagne goed gebruiken om de boodschap door te geven dat Obama en Biden geven om dit deel van Amerika wat zo vaak door deze partij al bij voorbaat werd afgeschreven.

Daar komt bij dat de aandacht van lokale media veelal positiever is dan die van de landelijke pers. Een lokale verslaggever in Martinsville is vereerd met een kort gesprekje met een machtig persoon als Biden, terwijl doorgewinterde politieke verslaggevers in Washington voor gesprekjes van één of twee minuten niet eens meer achter hun laptop vandaan zouden komen.

Of deze strakke show genoeg is, weten we over iets meer dan een week.