Mijn knallende ruzie met Sean Hannity live op de radio

Het nieuws dat de conservatieve radiopresentator Rush Limbaugh het aan de stok kreeg met een Amerikaanse rechtenstudent deed me denken aan een knallende ruzie van een Nederlandse rechtenstudent met een andere grote conservatieve radiopresentator, Sean Hannity. Die student was ik. In 2003 ging ik als 19-jarige in debat met de grote Hannity voor een publiek van 1 miljoen luisteraars. Zijn radioshow was te gast op mijn Amerikaanse universiteit en ik greep mijn kans om hem eens een beschaafd weerwoord te bieden. Dat ik een kritische invalshoek zou nemen kwam zo onverwacht voor Hannity, zijn medewerkers en het aanwezige publiek, dat wat volgde een formatieve ervaring voor mij was.

Mijn ruzie met Hannity vond plaats kort na de Amerikaanse invasie van Irak. Hannity, die ook op FOX News een dagelijks tv-programma heeft, was een grote voorstander van die oorlog. Hij sprak veelvuldig over hoe Amerika van dat land een Democratie moest maken. Ik was fel tegen die invasie. Omdat ik vakken politicologie had gevolgd vond ik dat ik goed kon onderbouwen dat je een dictatuur niet in korte tijd omtovert tot een democratie.

In de live uitzending was het mogelijk voor leden van het publiek om ‘in debat’ te gaan met de presentator. Van een echt debat kwam het natuurlijk niet. De mensen die aan het woord kwamen, waren vooral grote bewonderaars van Hannity. Wie er ook maar een beetje links uitzag, kreeg zeker niet het woord. Maar ik werd geselecteerd, vermoedelijk vanwege wat geluk. Ondanks dat de uitzending vanaf de campus van een universiteit kwam, was het publiek redelijk oud. Ze hadden waarschijnlijk meer jongeren nodig. In dat profiel paste ik perfect.

Na een soldaat in uniform die lovende woorden uitsprak voor de invasie van Irak, was het mijn beurt. De zenuwen gierden door mijn hele lichaam. In mijn herinnering maakte ik mijn punt op een ongelofelijk eloquente manier. In ieder geval was ik beleefd. Maar wat ik precies zei, herinner ik me slechts heel vaag. De woorden waarmee ik afsloot weet ik nog wel: “You’re wrong, Sean, you’re dead wrong!”

Toen brak de hel los.

Nog voordat ik mijn laatste woorden had uitgesproken, riep Hannity al dat mijn microfoon uit moest. De irritatie bij de presentator – die me weigerde aan te kijken – was duidelijk. Hij was het inhoudelijk met me oneens, maar schuwde een persoonlijk verwijt niet. “He’s everything that’s wrong with America,” herinner ik me dat hij me toebeet. Toen ik aangaf te willen reageren op zijn tirade werd de microfoon – die dus al uitstond – ook nog eens door een medewerker hardhandig uit mijn hand gerukt.

Over de heftigheid waarmee hij reageerde op mijn goedbedoelde argument was ik destijds erg verbaasd. Maar niet alleen de presentator was boos. Het gehele publiek bestond uit trouwe aanhangers van Hannity en die zagen me als een judas voor het niet steunen van hun standpunt. Behalve een stokoude, fragiele man in militair uniform die op me afstapte. “Son,” zei hij, “I admire your courage.” Hij vertelde dat hij als veteraan van de Koreaanse Oorlog het eens was met mijn argument.

Maar dit mooie moment was van korte duur. Hoewel de stem van de veteraan niet meer zo krachtig klonk als het waarschijnlijk ooit was, draaide een lid van het publiek zich om. Met een luide “ssssttt” en een hele boze blik maande hij de veteraan en mij tot stilte.

Wat ik meemaakte vond ik verbazend. Ik besefte me meteen dat zijn luisteraars helemaal geen zin hadden in lastige tegenargumenten. Ze zijn alleen op zoek naar iemand die onder woorden bracht wat ze al dachten. Van zulke zelf opgelegde onwetendheid walgde ik. Op die dag besloot ik dat mezelf altijd zou blijven uitdagen om zelfs mijn meest diepgaande overtuigingen te confronteren met tegenargumenten. Enkele maanden later werd ik daarom lid van een studentendebatvereniging. Vier jaar later stond ik in de halve finale van het wereldkampioenschap debatteren. En vijf jaar later verdiende ik mijn inkomen als debattrainer en debatleider. Dus toch nog iets heb ik te danken aan Sean Hannity.